جسد متلاشی شده | نقد و بررسی بازی The House of Dead: Remake

طبق تجربه‌هایی که داشتم، بازی The House of Dead: Remake هنوز هم در بطن خودش لذت بخش و قابل تجربه است، اما بازسازی این بازی چند تیغ برنده دارد که رشته تجربه هر بازیکنی را احتمالاً پاره خواهد کرد. برای مطالعه نقد و بررسی این بازی، وب سایت کاروتک را دنبال کنید.

چه قبول داشته باشید و چه نه، بازی The House of Dead در تاریخ رسانه از جایگاه ویژه‌ و ثابتی برخوردار بوده است. این بازی Rail Shooting که انقلابی در سبک بازی‌های آرکید شناخته می‌شد، توسط استودیوی سگا (Sega) طراحی و تولید شده تا میراث قدیمی به نسل جدید بازیکنان برسد.

اکنون، به لطف تیم توسعه‌دهنده جدید که در استودیوی مگاپیکسل (MegaPixel Studio) مستقر شده بوده‌اند و البته ناشر نسبتاً نام آشنای صنعت بازی‌های ویدیویی یعنی فوراور اینترتیمنت (Forever Entertainment)، بازی یادشده به صورت یک محصول بازسازی زیر پرچم نینتندو سوئیچ قرار گرفته تا برای بار دیگر کانون توجه مخاطبان را در دست بگیرد. شاید از لحاظ تیراندازی و هسته اصلی گیم‌پلی، باز هم با یک محصول سرگرم‌کننده روبه‌رو باشیم، اما مطمئن باشید که شاکله تازه ساخت آن در بخش‌هایی از تجربه باعث توقف شما خواهند شد. مسیری که پیش‌روی شما است باعث ایجاد یک تجربه خوب، اما خشن خواهد شد که در ادامه توضیحاتی از آن را در اخیتارتان قرار می‌دهم.

بازی The House if the Dead: Remake تا آنجایی که به محتوای اصلی مربوط می‌شود، یک بازسازی بسیار وفادارانه از منبع خود به شمار می‌رود. بازی شما را به عنوان یکی از دو عامل مختلف موجود در بازی می‌بیند که هرکدام از آن‌ها وظیفه دارند تا وارد عمارت و آزمایشگاه دکتر کورین (شخصیت شرور بازی) شوند تا آزمایش‌های شیطانی او را متوقف کنند. البته در این بین سیل عظیمی از زامبی‌ها و دشمنان مختلفی که در چنین دسته‌ای قرار می‌گیرند وجود دارد، ولی باید به هر ترتیبی که هست دشمنان جهش یافته و هیولاهایی که راه شما را به سمت آزمایشگاه سد کرده‌اند را از بین ببرید.

شاید از لحاظ تیراندازی و هسته اصلی گیم‌پلی، باز هم با یک محصول سرگرم‌کننده روبه‌رو باشیم، اما مطمئن باشید که شاکله تازه ساخت آن در بخش‌هایی از تجربه باعث توقف شما خواهند شد. مسیری که پیش‌روی شما است باعث ایجاد یک تجربه خوب، اما خشن خواهد شد که در ادامه توضیحاتی از آن را در اخیتارتان قرار می‌دهم.

داستان موجود همانند نسخه اصلی بسیار نخ‌نما و به طرز گیج‌کننده‌ای در زمینه‌های احساسی نامتوازن عمل می‌کند و در برخی از رشته‌ها بروز احساسات را از بازیکنان صلب می‌کند. این موضوع درست درحالی اتفاق می‌افتد که صداکاذری و نگارش خط کلی داستانی به اندازه کافی مناسب ارزیابی می‌شود، اما فقط چینش آن در کنار یکدیگر و تماشای نواری که داستان و میان‌پرده‌های بازی را به نمایش می‌گذارد، به طرز خنده‌داری بد هستند.

البته برای بازی‌های آن دور و زمان چنین مشکلاتی یک برند محسوب می‌شد و این خرده را نمی‌توان به سازندگان جدید گرفت، چراکه آن‌ها به رسم بازسازی بازی‌های قدیمی، نمی‌توانند در داستان ارائه شده دخالت‌های مسمر ثمری داشته باشند. من اذیت نشده‌ام، ولی به هر حال این چیزها جذابیت اصلی بازی‌های ویدویی نیست و باید همین‌جا به کسانی که برای اولین‌بار به تجربه بازی The House of Dead می‌پردازند، هشدار بدهم که انتظار آش دهن پر کنی را نداشته باشید که بتواند از لحاظ داستان‌سرایی یا ارزش‌ تولید در جایگاه ویژه‌ای نزد شما قرار بگیرد.

خوشبختانه، جذابیت اصلی بازی The House of Dead: Remake سبک Rail Shooting آن است و این همان منطقه‌ای شناخته می‌شود که بیشتر در بطن بازی فرو می‌روید. گذر از محیط‌های دائماً در حال تغییر بسیار لذت بخش و سرگرم‌کننده بود، مخصوصاً زمانی که برای اولین بار بازی را اجرا می‌کنید. البته فقط یک مورد منحصربه‌فرد در مورد حس ترس بازی قابل بیان است که فقط به راه پیش‌روی بازیکنان و مقابله با انواع مختلفی از زامبی‌ها می‌توانم اشاره کنم که بسیار ساده، مؤثر و در عین حال بسیار گیرا برای هر مخاطبی خواهد بود.

این موضوع همچنین کمم می‌کند که انواع مختلفی از دشمنان در بطن بازی وجود داشته باشند که در این بازی با آن‌ها برخورد می‌کنید. زامبی، بحث اصلی ما در این بازی است؛ اما نه به‌طور معمولی که در سایر آثار ویدیویی مشاهده کرده بوده‌اید؛ چراکه در ابتدا باید با نوع شناخته شده‌ای از آن‌ها مقابله کنید، ولی در ادامه راه با موجودات عجیب و غریب‌تر مثل عنکبوت‌های مکانیکی، موجودات خفاش مانند و انسان‌های جهش یافته در کنار سایر موجودات از شما پذیرایی خواهند کرد. به همین خاطر بازی The House of Dead: Remake دارای مجموعه‌ای بسیار جشمگیر از انواع دشمنانی است که مدام با آن‌ها دست‌وپنجه نرم خواهید کرد.

ضربه‌های فرودی روی دشمنان و تماشای انفجار آن‌ها و تقسیم شدن به تکه گوشت‌های خونین از لذت‌های بی حد و مرز این بازی‌ شناخته می‌شود که طبیعتاً از مشاهده آن ضربه نخواهید خورد. این موضوع زمانی رخ می‌دهد که بازی موارد جالبی را در برخی از مناطق دیگر به نمایش خواهد گذاشت که با روبه‌رو شدن با آن‌ها بسیار شگفت‌زده خواهید شد. از جمله موارد جالب می‌توانم به چالش‌های اختایری و گاهاً غیرممکن تا دنبال کردن مسیرهای مختلف برای رسیدن به پایان‌های متفاوت اشاره کنم.

بازی The House of Dead: Remake یک مشکل بسیار مهم در نحوه کنترلر شخصیت اصلی دارد. برای هدف‌گیری، چه با استفاده از قابلیت Gyro Aiming و چه از طریق استفاده از آنالوگ‌ها، همه چیز به خوبی نمایش داده می‌شود. البته در بخش تیراندازی اصلاً انتظار تجربه بازی‌ای در حد مجموعه Call of Duty یا Battlefield که حس واقعه‌گرایانه به شما می‌دهند را نداشته باشید. در هسته اصلی گیم‌پلی، هدف‌گیری و تیراندازی بسیار سرگرم‌کننده است، اما با این حال مشکل ما در مکانیک جدید بارگذاری مجدد سلاح‌ها دیده می‌شود.

در هسته اصلی گیم‌پلی، هدف‌گیری و تیراندازی بسیار سرگرم‌کننده است، اما با این حال مشکل ما در مکانیک جدید بارگذاری مجدد سلاح‌ها دیده می‌شود.

در نتیجه انتقال سبک تیراندازی‌ام با استفاده از سلاح‌های سبک از حالت Gyro به حالت سنتی (استفاده از آنالوگ)، بازی The House of Dead: Remake به بازیکنان اجازه می‌دهد تا با ضربه زدن به تریگر سمت چپ به جای هدفگیری یا تیراندازی، سلاح‌های خود را بارگذاری مجدد کنند. این موضوع بدان معنا است که هیچ چیز مانع آن نخواهد شد که به‌طور هم‌زمان هم شلیک کنید و هم اسلحه مورداستفاده‌تان را بارگذاری کنید. به هر ترتیب The House of Dead از همان اول تأکیدی روی نحوه تیراندازی و نشانه‌گیری داشت، چراکه بارگذاری سلاح‌ها به صورت دستی فاصله زیادی را بین هر شلیک می‌اندازد که برای چنین محصولی که در آن سیل عظیمی از دشمنان وجود دارد، اصلاً منطقی نیست.

در نسخه بازسازی شده کار تا جایی آسان شده که شما می‌توانید کل داستان بازی را بدون حتی یکبار بارگذاری سلاح هم به پایان برسانید. خب شاید در نگاه اول موضوع فوق کاملاً ساده و آسان به نظر برسد که همینطور هم هست، اما تا به حال چنین مورد راحتی نتواسته هیچ بازیکنی را سرگرم کند. البته همان‌طور که پیش‌تر گفتم، شاکله بازی هنوز هم در عین سادگی سرگرم کننده است و چون کارهای زیادی در بطن آن وجود دارد تا بازیکنان دوباره به تجربه مجددش بپردازند، پس مکانیک جدید و آسان شده بارگذاری سلاح‌ها خلل خاصی را در تجربه هیچ مخاطبی وارد نمی‌کند.

راستش را بخواهید، برای خیلی از بازیکنان از جمله من، بارگذاری نکردن سلاح‌ کمک زیادی در تجربه مجدد بخش داستانی می‌کند، چراکه آن بخش هم اصلاً طولانی نیست که بخواهیم به خاطر فاصله زمانی بلند بخش داستانی از چنین قابلیتی کاملاق زده شویم. به‌راحتی بگویم که می‌توانید تمام چهارفصل موجود در The House of Dead: Remake را در کمر از یک ساعت تجربه کنید که البته برای یک محصول آرکید کاملاق منطقی به نظر می‌رسد؛ اما ممکن است برای تازه‌واردانی که بیشتر روی بخش داستانی مانور می‌دهند و این روزها داستان‌های طولانی را تجربه کرده باشند، کمی ناامیدکننده و آزاردهنده تلقی شود.

صادقانه بگویم که می‌توانید قبل از اینکه از کل محتوای بازی زده شوید، تمام چهار فصل موجود را از طریق راه‌های مختلف به پایان برسانید و حسابی با مکانیزم‌های کلی دست‌وپنجه نرم کنید. The House of Dead: Remake با قیمت ۲۵ دلاری‌اش لزوماً گران نیست، اما برخی از بازیکنان می‌توانند محتوای بسیار کوتاه را قربانی آن هزینه‌ای که می‌خواهند بپردازند در ازای تجربه بازی کنند.

البته نسبت به نسخه اصلی، چند پیشنهاد اضافی در بازی The House of Dead: Remake در خارج از بخش داستانی وجود دارد که بهبود اوضاع و شرایط کمک خواهدکرد. علاوه بر دستاورد‌های درون بازی و سطوح دشواری چندگانع، بازی همچنین دارای دو حالت Co-Op نیز هست. حالت همکاری در واقع بازیکنان را برای رسیدن به امتیازی خاص تشویق می‌کند، درحالی‌که حالت رقابتی باعث می‌شود تا هر دو بازیکن برای کسب دستاوردهای بیشنر و پیشی‌ گرفتن از همدیگر، تلاش‌های مسمر ثمری داشته باشند. به نظر من، حالت رقابتی یک حالت منظم است، آن هم در صورتیکه می‌توانید هر از چندگاهی با داستان بازی خودتان و البته دوستتان را در مجموعه پیش‌رو غرق کنید.

در همین حال هم باید بدایند که بازی The House of Dead: Remake یک حالت گروهی جدید نیز دارد که اگر صادقانه بخواهیم با آن برخورد کنیم، کمی اضافه به‌ نظر می‌رسد. همان چهار فصلی که پیش‌تر در خصوص آن صحبت کردم، در اینجا وجود دارد؛ اما تنها تفاوت اساسی آن مربوط به درجه سختی بیشتری است که از سوی زامبی‌ها و دشمنان شما را تهدید خواهند کرد. البته در این بخش دیگر خبری از تیرهای نامحدود نیست، بنابراین حتی تعداد خشاب‌های قابل حمل هر بازیکن هم به حداقل می‌رسد. همان‌طور که گفتم به نظر می‌رسد که این چالش کاملاق اضافی است، اما به اندازه کافی کارد به استخوان بازیکن‌ها نمی‌رساند تا آن‌ها حس واقعی ترس و گرفتاری را تجربه کنند.

به‌راحتی بگویم که می‌توانید تمام چهارفصل موجود در The House of Dead: Remake را در کمر از یک ساعت تجربه کنید که البته برای یک محصول آرکید کاملاق منطقی به نظر می‌رسد؛ اما ممکن است برای تازه‌واردانی که بیشتر روی بخش داستانی مانور می‌دهند و این روزها داستان‌های طولانی را تجربه کرده باشند، کمی ناامیدکننده و آزاردهنده تلقی شود.

از جنبه‌های بصری، با یک بازی خوب طرف نیستید. بازی The House of Dead: Remake به تلاش برای بازسازی کامل بازی از ابتدا می‌پردازد، بنابراین حیف است که تلاش بیشتری در جهت ایجاد جلوه‌های بصری پررنگ‌تر انجام نشده و بازیکنان باید با کیفیت نسبتاً قدیمی به تجربه محتوای این بازی بازسازی شده بپردازند. انفجار زامبی‌ها مثل همیشه خوب به نظر می‌رسد و محیط‌ها هم از طراحی هنری جالبی برخوردار هستند؛ اما در کل محتوای این بازی با بازیکنان بدرفتاری می‌کند. عملکرد آن یک مشکل است و هرچه بیشتر به تجربه‌اش بپردازید، مشکلات ذوق شما را نابود خواهند کرد که بزرگ‌ترین آن‌ هم، همان جلوه‌های بصری خواهد بود. با توجه به این موضوع که بازی یادشده روی پلتفرم نینتندو سوئیچ منتشر شده، اما نه فریم ریت با ثباتی را مشاهده کرده‌ایم و نه اینکه با تجربه‌ای نرم و دلپذیر روبه‌رو شده‌ایم، اما در بخش‌هایی همچنان می‌توانید از تجربه مکانیزم‌های بازی لذت ببرید.

بازی The House of Dead: Remake برای برخی از بازیکنان می‌تواند عملکرد خوبی را به نمایش بگذارد. این قشر خاص عموماً بازیکنانی هستند که به محتوا بیشتر از شاکله و جلوه‌های بصری اعتقاد دارند و برای آن‌ها هم این بازی ذاتاً سرگرم‌کننده با ارزش تکراری مناسب است و از همه مهم‌تر این نسخه بازسازی شده ادای احترام خوبی هم به نسخه اصلی دارد. با این حال، مشکلات و مشکلات و مشکلات چشم‌های بازی را کور می‌کند. خط داستانی کوتاه، مکانیزم جدید تیرهای بی نهایت، سخت نبودن کل بازی، عدم ارائه محتواهای کافی که همه این‌ها نمی‌تواند قیمت ۲۵ دلاری بازی را توجیه کند. در مجموع باید بدانید که The House of Dead: Remake یک بازگشت خوب است، اما با کمی چاله بیشتر که نیاز به توجه تیم توسعه‌دهنده داشت.

نقد و بررسی این بازی از طریق نسخه نینتندو سوئیچ نگارش شده است.

نظر شما در خصوص این نقد و بررسی چیست؟ آیا شما هم به تجربه بازی The House of Dead: Remake پرداخته‌اید؟ به نظر شما چرا سازندگان همیشه در راه بازسازی عناوین قدیمی با مشکلات قابل توجه‌ای روبه‌رو می‌شوند؟ فکر می‌کنید دلیل بازسازی عناوین قدیمی چیست؟ آیا مشکلات اجرایی این بازی به دلیل انتشار آن روی کنسول دستی نینتندو سوئیچ بوده یا چون قشر بزرگی از جامعه بازیکنان چنین عناوینی را از ویترین ذهنشان خارج کرده‌اند و سازندگان هم فکر می‌کنند که این عناوین قدیمی دیگر ارزش گذشته را ندارند، با تمرکز کامل به بازسازی چنین بازی‌های نمی‌پردازند؟ نظرات خود را پیرامون این موضوع با ما به اشتراک بگذارید و نقد و بررسی‌های بیشتر را از طریق این قسمت مطالعه کنید.